O problemie hybrydyzacji kulturowej rozmawialiśmy na ostatnich warsztatach dla dorosłych zatytułowanych Postkolonialne hybrydy ( o artysta z pogranicza światów). Terminu „postkolonialna hybryda” użył dla określenia siebie artysta nigeryjskiego pochodzenia działający od lat osiemdziesiątych w Londynie i zaliczany do grona YBA (Young British Artist) Yinka Shonibare, którego znakiem rozpoznawczym są naturalnej wielkości rzeźby – bezgłowych manekinów tworzonych z żywicy epoksydowej odzianych w barokizujące stroje wykonane z wielobarwnych bawełnianych drukowanych tkanin (wax print) imitujących afrykańskie, a raczej indonezyjskie batiki, które stały się trwałym elementem wielu afrykańskich kultur.
Hybrydyczność, rozumiana tu jako przenikanie się elementów kultur pochodzenia i tych, w których aktualnie funkcjonują artyści, przejawia się na wielu polach sztuk wizualnych między innymi w łączeniu motywów, technik, znaczeń itd. znajdujących odzwierciedlenie w twórczości Sokari Douglas Camp – Nigeryjki mieszkającej w Londynie i Samsona Kambulu z Malawi, Nigeryjek działających w Stanach Zjednoczonych Marcii Kure, Ruby Onyinyechi Amanze i Njideka’i Akunyili Crosby, mieszkających w Niemczech Nigeryjczyków Emeka’i Ogboh’a, Karo Akpokiere i Ghańczyka Owusu Ankomaha, działającego we Francji Kameruńczyka Barthelemey Toguo.
